Άγιος Αντρέας

Μεγάλωσα στην Λαμπρινή, στα όρια των δήμων Αθηναίων και Γαλατσίου. Γωνία Ωρωπού και Τραλλέων (πολλά ωμέγα). Πίσω από την εκκλησία του αγίου Αντρέα (με νι και όχι δέλτα) , που τότε χτιζότανε.

Μπροστά από την εκκλησία η ομώνυμη πλατεία, ήταν ο παράδεισος των παιδικών μου χρόνων. Εκεί έμαθα να κάνω ποδήλατο, στο πλακόστρωτο μπροστά από την εκκλησία. Δίπλα ήταν το περίπτερο που οι μεγάλοι διάβαζαν πολιτικές εφημερίδες και καμιά φορά τσακώνονταν. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά υπήρχε μια καντίνα όπου ο πατέρας μου έπινε το ούζο του, γεγονός που με χαροποιούσε μιας και έτρωγα το μεζέ. Ξανανέβαινες σκαλιά και ήσουν μπροστά στο κάτω μέρος της πλατείας. Δεξιά το συντριβάνι, μέσα στο οποίο είχα πέσει μια ηλιόλουστη 24η Δεκεμβρίου μετά τα κάλαντα. Αριστερά η παιδική χαρά. Η μεγάλη τσουλήθρα, σωστό σπίτι για μένα τότε, από την οποία είχα πέσει στα 3 μου. Οι κούνιες με την πράσινη μπογια που ξεφλούδιζε. Και δίπλα το γήπεδο του μπάσκετ, όπου είδα την πρώτη μου ακρίδα και ανακάλυψα ότι αν τις πατήσεις δεν λυώνουν.
Μα πάνω απ'όλα το πανηγύρι στις 30 του Νοέμβρη. Όλο το πάνω και αριστερά κομμάτι του πάρκου (στο οποίο κάποιος είχε προσπαθήσει να βάλει φωτιά κάποτε, μεγάλο γεγονός για μένα τότε, που το θυμάμαι περισσότερο από το Τσάλεντζερ) γεμάτο πάγκους με παιχνίδια, όταν τα μαγαζιά δεν γέμιζαν με χριστουγεννιάτικη διακόσμιση από το Νοέμβρη, αλλά στα μέσα Δεκέμβρη όπως αρμόζει. Τρενάκι, συγκρουόμενα και πλαστικά στρατιωτάκια. Πάντοτε μου άρεσαν περισσότερο οι Γερμανοί, και ας ήταν ναζί, γιατί είχαν πιο ωραίες στολές
Μία νύχτα κάθε χρόνο που την περίμενα πιο πολύ από την πρωτοχρονιά (στην οποία άλλωστε κοιμόμουν, άρα ποιο το ενδιαφέρον της;). Ακόμα την περιμένω και ας έχω φύγει εδώ και 16 χρόνια από εκεί. Δεν θα ξανάρθει, αλλά αυτό δεν με αποθαρύνει.

Σε μία δεκαετία που το όνομα Αντρέας ήταν εθνικό, η πλατεία ήταν πιο σημαντική.

Θέλω να την πάω στη μαμά μου

Τη λένε Σάρα Σίλβερμαν. Ανάλογα με τον ποιο θα ρωτήσεις, είναι η καλύτερη ή η χειρότερη κωμικός στον κόσμο. Αν ρωτήσεις εμένα είναι η γυναίκα που θα ήθελα να παντρευτώ. Όμορφη, έξυπνη, αισχρή, τι άλλο να ζητήσει κάποιος; Με γλυκιά φωνή κακομαθημένης πλούσιας εβραιοπούλας( JAP απ'ότι έμαθα λέγονται) και εμφάνιση που σκέπτεσαι κάθε βράδυ, λέει διαμάντια που δεν έχω ξανακούσει από κανέναν ( ο Λένι Μπρους πέθανε νωρίς).

"Όταν ήμουν μικρή με βίασε ένας γιατρός, το οποίο έχει γλυκόπικρη γεύση για μία εβραία κοπέλα"

Πως να μην την αγαπήσεις;.

Internetomancy

Η ιδέα ήρθε εξαιτείας μιας σύμπτωσης. Αυτό είναι άλλωστε που την κάνει τόσο μαγική.
Κοιτούσα posts στο monitor σχετικά αφηρημένα, χωρίς να εστιάζω σε κάποιο συγκεκριμένο. Μια λέξη από το ένα και μια από το άλλο. Όπως ο Σαματατζής ο Απείρως Παρατεινόμενος, θέλησα η πορεία μου στις λέξεις να δημιουργήσει ένα μύνημα ( όχι απαραίτητα προσβλητικό). Το τυχαίο να αποκτήσει νόημα, όχι όμως μέσα από κάποια σουρεαλιστική διαδικασία, αλλά μέσω ενός είδους μαγείας. Ιντερνετικής μαγείας, όπως την μαγεία των μεγάλων πόλεων που περιγράφει ο Γιαννουλάκης (άσχετο: πολύ ωραίο βιβλίο, συμφωνείς δε συμφωνείς με αυτά που λέει).

Και πάνω που σκέφτομαι πως θα μπορούσες να διαβάσεις το μέλλον μέσα από τυχαίες λέξεις των μπλογκ βλέπω αυτό:
"Εννοείται φυσικά ότι άτρωτος δεν είναι ούτε ο εμπνευστής αυτού του διαφημιστικού, στον οποίο εύχομαι προσωπικά και ολόκαρδα να τον βρει το ταχύτερο δυνατό κάθε κακό, ει δυνατόν και αυτή τη στιγμή που γράφω την κατάρα μου. Ας λειτουργήσει δηλαδή το ποστ ως βουντού και κάθε του λέξη ως καρφί στα σωθικά του."

Απλή, καθαρή μαγεία στο ίντερνετ. Την ώρα που το σκεπτόμουνα, εμφανίστηκε μπροστά μου. Μαγική σύμπτωση :). Η αρχή έχει ήδη γίνει. Θα χρειαστεί ψάξιμο για να βρούμε παραδείγματα και κάποιον που να αναπτύξει τη θεωρία, αλλά σε μερικά χρόνια, όταν διαβάσετε τον όρο internetomancy, να ξέρετε ότι την διαβάσατε πρώτα εδώ :) (το google δεν την βρίσκει πάντως)

υ.γ. Μόλις σκέφτηκα ότι όλοι όσοι προσπαθούν να κάνουν zombie τον υπολογιστή μου και χιλιάδες άλλους, είναι ήδη ένα αρχικό δείγμα βουντού μάγου του ίντερνετ.

Της μαμάς της το μουνί

Δύο εγκεφαλικά σε 5 λεπτά είναι πολλά ακόμα και αν δεν έχεις 30αρήσει ακόμα.

Γυρνάω από τη δουλειά και από ατυχή σύμπτωση το ραδιόφωνο πέφτει στις ειδήσεις του αντ1(νομίζω). Ακούω τον δημοσιογράφο να λέει ότι ο πρωθυπουργός είπε ότι δεν θα εφαρμόσει την πολιτική παροχών της προηγούμενης κυβέρνησης που μας έφερε σε δυσχερή οικονομική θέση και καταλαβαίνω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι. Αν ήμουν μόνος μες στο αυτοκίνητο θα είχα αρχίσει τα γαμωσταυρίδια, αλλά επειδή μαζί μου είναι η Βίκυ που δεν ενδιαφέρεται και πολύ για πολιτική ή για τις τσαντίλες μου, απλά σταματάω να μιλάω και αρχίζω να βρίζω από μέσα μου τον παλιομαλάκα τον πρωθυπουργό που πάει να μας πείσει ότι τα λεφτά οι προηγούμενη κυβέρνηση τα έδωσε σε παροχές, και όχι στα χέρια 20-30 ανθρώπων (αλήθεια τι έγινε η μάχη με την διαφθορά;).

Πάνω που έχω αρχίσει να ηρεμώ και να εξηγώ στη συνεπιβάτη μου, ότι σταμάτησα να μιλάω για δυο λεπτά γιατί τσαντίστηκα με το ραδιόφωνο, και αφού έχω λάβει από αυτήν θετική κριτική γιατί είμαι πολύ ήρεμος στα νεύρα μου, έρχεται το δεύτερο (και πιο δυνατό) εγκεφαλικό.Το ρεπορτάζ είναι για τις ανισσοροπίες στον πλούτο στην ελλάδα και για τις πιο φτωχές και πιο πλούσιες περιοχές στην αθήνα. Πιο φτωχή η Καισαρριανή (δεν ξέρω πως γράφεται) και πιο πλούσια η Εκάλη με μ.ο. 29000 € (μάλλον μετράνε και τους σκλάβους που έχουν στις βίλες για εργαζόμενους). Το λόγο πέρνει η δήμαρχος Εκάλης η οποία περιχαρής δηλώνει:" Εμείς περνάμε καλά, όλοι στην Ελλάδα περνάνε μια χαρά,". Φροντίζοντας να διαψέυσω την Βίκη δευτερόλεπτα μετά την εκθείαση της ψυχραιμίας μου αναφώνησα ουρλιάζοντας την μόνη φράση που μου ήρθε στο μυαλό:
Της μαμάς της το μουνί